To nie szczęście czyni życie sensownym, lecz sens, ład, celowość czynią je szczęśliwym..
Sposób na szczęście. Najprostszym sposobem jest przyporządkowanie pewnych całości celowi. Celem może być na przykład zdobycie pieniędzy albo zbieranie porcelanowych słoni z trąbą uniesioną do góry (nie zbieram). Czujemy się wtedy naprawdę sensownie. Ale czar pryska, jeśli „przyrost” maleje albo w jednej chwili tracimy to, co osiągnęliśmy. Materialne cele – dobra zabawa, ciekawa gra, ale żeby zaraz sens życia? Nie. (Przynajmniej dopóki ich nie osiągniemy).
Cel powinien być „duchowy”, nienudny i niezbyt łatwy do realizacji. No i ważny.
Wartości społeczne, praca, posłannictwo religijne lub polityczne. Sztuka, doskonałość moralna. Rodzina.
Tadeusz Czeżowski.
Co się dzieje, kiedy osiągamy cel?
Na pewno na dłuższą metę nie oznacza to szczęścia. Im większa dostępność i częstotliwość, tym mniejsza intensywność przyjemności. Bogaci nie zawsze są szczęśliwi, chociaż mają wiele w zasięgu ręki. Podobnie jest w związkach.
Przyjemność jest tym większa, im większy brak jej towarzyszy.
Sokrates
Ostatecznie znowu i tak liczy się droga i dążenie, nie cel i spełnienie. Przynajmniej w kwestii poczucia szczęścia.
Zobacz też: Trzeba kogoś lub coś kochać, dla kogoś lub czegoś poświęcać się
Zatem jak żyć?
Dla mnie szczęściem jest spełnianie przyziemnych pragnień, pomysłów czy zachcianek, ale koniecznie z ważniejszym celem w tle. Tak, aby ewentualnie w chwili zwątpienia, na pytanie – i po co mi to wszystko? – móc odpowiedzieć sobie – po to (i tu myślimy o tym, co tak naprawdę się dla nas liczy).
Na czym Ci zależy? Co jest najważniejsze? Do czego odnosisz wszystkie swoje działania? Co jest Twoim tłem?
